Crecer sen deixar de ser pequeno
Como crecer sen deixar de ser pequeno? Preguntábase Howard Schultz, exitoso creador de Starbucks.
Este tipo de contradicións fannos máis atractiva a vida. Como a miña: un xornalista xaponés especializado en turismo, que aquí está a lles contar cousas da súa propia terra…
Comecei lembrando ao fundador da franquía cafeteira porque estamos en pleno ano do Turismo Sostible e un pensamento similar ao de Starbucks revolotea polos destinos turísticos: como crecer, pero manténdonos como somos.
Así eran as rías galegas. Por sorte para todos nós, así é aínda a Ría de Muros Noia, A Ría dá Estrela, un paraíso moi próximo.
Imposible? Pois non tanto, como puiden comprobar esta semana.
Cando o noso xefe repartiu os destinos, a min tocoume o máis próximo. Sendo xaponés, era inevitable. Eu nunca estivera na Ría de Muros Noia. Para ti será como un destino exótico, díxome cun ton que aínda non aprendín a interpretar ben.
Conducindo cara á ría, lembraba as palabras dos meus compañeiros. Varias veces escoiteilles falar de paraísos afastados. Pensaba se seica non poderán existir os paraísos próximos.
Entón vino.
O suave descenso da estrada permitiume gozar dunha posta de sol entre os dous cumes dun estraño monte que, como un vigía, penetrábase ao mar. Ninguén me previña sobre isto.
As revelacións chegan de improviso.
Ao día seguinte, no almorzo faláronme do Monte Louro, da súa lagoa e a súa praia. Cara alí quixen dirixir os meus pasos, pero o meu vagar resultou lento.
A mañá mostroume unha paisaxe moi diferente: a paisaxe humana.
Centenares de mariscadoras afanábanse entre risas. Por que rin tanto, co duro que parece o seu traballo? E, sobre todo, que collen?
Centenares de mariscadoras afanábanse entre risas. Por que rin tanto, co duro que parece o seu traballo? E, sobre todo, que collen?
Berberechos. Dicían que son os mellores do mundo. Pois non mentían, nunca comera nada igual. Canto se pagaría en Tokio por eles? Os berberechos foron unha nova revelación. Pero non sería a última. O festexado peixe azul, o polbo das lonxas e unhas carnes que certifican a calidade dos pastos, convertían cada comida nunha festa ou nunha feira. Contáronme que proximamente asistirán a unha feira, porque están orgullosos dos seus produtos e queren que se coñezan ben.
Cegarán.
Como me cega a estrada: cada recodo é unha sorpresa. Cada variación de luz cambia os contornos, pero permanecendo a súa esencia en calma.
“O esencial é invisible aos ollos”. Non aquí. Aquí percibes a esencia cos 5 sentidos. Nunha mina de wolframio, nunha ponte medieval ou nun castro celta, sempre sabes que estás na Ría de Muros Noia. Pódese inaugurar un restaurante innovador, ou inventar un aloxamento singular, pero sempre estará abrazado á pedra. Ou subido ás árbores, sen perder nunca o contacto co que che rodea, co que che fai ser como es.
Crecer sen deixar de ser pequeno.
Crecer sen cambiar, mantendo a esencia dun territorio eterno.
Así eran as rías galegas. Por sorte para todos nós, así é aínda a Ría de Muros Noia, A Ría dá Estrela, un paraíso moi próximo.